شگفتا
          که نبودیم
عشق ما
             در ما
                     حضورمان داد .
پیوندیم اکنون
آشنا
چون لبخند با لب و اشک با چشم

واقعه ی نخستین دم ماضی .

غریویم و غوغا
                    اکنون
نه کلامی به مثابه مصداقی
که صوتی به نشانه ی رازی .

هزار معبد به یکی شهر ...

بشنو :
گو یکی باشد معبد به همه دهر 
تا من آنجا برم نماز 
که تو باشی .

چندان دخیل مبند که بخشکانی ام از شرم ناتوانی ی خویش  :
درخت معجزتی نیستم 
تنها یکی درخت ام
نوجی در آب کندی 
و جز این ام هنری نیست 
که آشیان تو باشم 
تخت ات و 
تابوت ات .

یادگاریم و خاطره اکنون . ـــ

دو پرنده  
یادمان پروازی
و گلویی خاموش
یادمان آوازی .

زنده یاد احمد شاملو
۹ فروردین ۱۳۷۲